สักจะรัก | cherry bomb
“เข้าไป”
เสียงสั่งที่มาพร้อมกับแรงยัดผมเข้าไปในตัวรถหรู จบด้วยเสียงกระแทกประตูก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง เหลือแค่ผมที่นั่งอยู่บนเบาะด้านหลัง กับสติเลือนลางไม่เต็มร้อย
ผมเมา
อาการมันชัดอยู่ในตัว ปวดหัวตุบๆ กับความรู้สึกมึน ลืมตาขึ้นก็เห็นภาพเอนเหมือนโลกเอียงกับเสียงเงียบจนต้องถามตัวเองว่ามาทำอะไรที่นี่
ไม่รู้
รู้แค่ว่ามางานวันเกิดยี่หว่าหนึ่งเพื่อนสนิท เล่นเกมกับเพื่อนแล้วเผลอดื่มจนเมา ก่อนจะเข้ามาอยู่บนรถคันนี้
มันหายไปช่วงหนึ่ง แต่ผมมึนเกิดกว่าจะนึกอะไรออก และก่อนที่จะได้คิดอะไรอีก เสียงประตูด้านตรงข้ามก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่ยัดตัวเข้ามาด้านใน ที่เห็นแล้วรู้สึกอุ่นใจขึ้นนิดหน่อย ถึงสติจะไม่เต็มร้อย แต่อย่างน้อยผู้ชายตรงหน้าคงไม่ได้จะขับรถพาผมไปไหน เพราะถ้าไม่ใช่อย่างนั้น
เขาคงไม่ขึ้นมานั่งที่เบาะหลังกับผมแบบนี้
“ไปสูบบุหรี่มาเหรอ” ถามหาเหตุผล ให้กับห้านาทีที่เขาทิ้งผมไว้ในรถคนเดียว
“ใช่”
“...”
“ทำไม”
“หือ”
“ไม่ชอบ?”
“เปล่า” ผมส่ายหน้า พยายามเพ่งดูคนตรงหน้าชัดๆ แต่ภาพที่เห็นมันมัวจนต้องถอนหายใจ ผมให้คำตอบเขา “กลิ่นเหมือนของแฟนเก่า”
แล้วก็เงียบ
ก่อนจะมีเสียงตอบกลับสั้นๆ
“เหรอ” มาพร้อมกับจูบที่ทำให้ตั้งตัวไม่ทัน ผมเกาะบ่าเขาไว้ โอบลำคอเขาเป็นที่ยึดเหนี่ยวสุดท้าย ตอนที่ร่างกายไถลลงไปนอนราบบนเบาะ
แต่รถไม่ได้กว้างพอให้นอนเหยียดได้อย่างสบายใจ
ขาผมถึงได้เกี่ยวอยู่บนสะโพกเขา กับแรงกระทุ้งเบาๆ ผ่านเนื้อผ้า
เจตนาชัด
ความรู้สึกผมก็ชัด อาการวูบวาบเกิดขึ้นยามคนตรงหน้าสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปาก หยอกเย้ากันด้วยส่วนปลาย มือหนาแตะอยู่ที่เอวคอด ลูบเบาๆ พร้อมกับเลิกเสื้อผมขึ้นอย่างจงใจ
เขาเก่ง
เก่งจนความรู้สึกอุ่นใจที่คนตรงหน้าไม่ได้จะพาผมไปไหนตั้งแต่ต้นหายวาบ เพราะมันถูกแทนที่ด้วยอย่างอื่น กลบทับจนผมไม่สนความปลอดภัยของตัวเอง ดังนั้นในจังหวะที่คนด้านบนถอนจูบออก ผมถามเขาไปตามตรง
“มีถุงยางใช่ไหม”
ไม่ทน
แต่จะไม่ปล่อยให้ร่างสูง ที่ผมมึนจนเห็นภาพไม่ชัดตรงหน้ามาทำตัวเองเสี่ยงโรค
“หึ” เขาแค่นหัวเราะ
“ต้องใช้” ผมขมวดคิ้วจริงจัง และในวินาทีนั้นคนตรงหน้าก็ทำให้ผมรู้สึกว่าความคิดของตัวเอง ที่อุ่นใจเพราะเขาไม่ได้พาผมไปไหนในตอนแรกนั้นมันงี่เง่าสิ้นดี
“จะเอากลิ่นไรล่ะ”
ร้าย
คนมันจะร้าย อยู่ที่ไหนมันก็ร้าย
เขาทำให้ผมนึกถึงคนๆ หนึ่ง ผู้ชายร้ายกาจที่สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับผมได้เกือบทุกคำถาม
‘เธอชอบกลิ่นเชอร์รี่’
บังเอิญภาพจำมันเข้ามาในหัว เผลอพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว
“จำไม่ได้เหรอไง”
“...” เขาเงียบ
ผมส่ายหน้า พยายามควบคุมสติตัวเองเอาไว้ ย้ำในใจ
ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น
ไม่มีทางเป็นไปได้
แต่เหมือนเรื่องบังเอิญจะเกิดติดต่อกันจนผมหวั่นใจ เขาที่เงียบและผละออกไปหยิบบางอย่าง และกลับมาพร้อมกับถุงยาง
กลิ่นเชอร์รี่
“อึก! เจ็บ” หยุดคิดเรื่องในหัวได้ก็ตอนที่กางเกงถูกถอดออก เจลเนื้อเย็นเทราดพร้อมกับบางอย่างอุ่นร้อนแทรกเข้ามาด้านใน
“อย่าบอกว่าไม่เคย”
“เคย” สะโพกหนาหยัดเข้ามาจนผมต้องกัดปาก
“ทำเหมือนไม่”
“ไม่ใช่บนรถ”
“โกหก”
“อื้อ!”
“ดูท่าก็รู้แล้วว่าบ่อย” มืิอหนาจับเอวผมที่พลิกตัวขึ้นมานั่งบนตักแทน ผมจับบ่าเขา ยึดไว้ไม่ให้คนตรงหน้าขยับ เจ็บจนลืมคิดแล้วว่าสิ่งที่เขาพูดคือ...
เรื่องจริง
อีกอันที่จริงแต่ไม่บ่อย “รอหน่อย เจ็บ”
“ไหนว่าเคยไง”
“นานแล้ว”
“...”
“เกือบสองปีแล้ว”
เหมือนถูกเห็นใจ ผู้ชายตรงหน้าถึงได้ยอมนั่งนิ่งแช่สิ่งนั้นไว้ในตัวผม รอจนทุกอย่างผ่อนคลายขึ้น เขาถึงค่อยๆ ดันสะโพกทีละนิดให้รู้สึกชิน ก่อนความชินจะทำให้ทุกอย่างมันง่ายขึ้น แรงขึ้นและเร็วขึ้น
นั่งขย่มอยู่บนตัก ฟังเสียงกระทบกันของผิวหนังเคล้าเสียงหอบหายใจ เป็นอีกครั้งที่บรรยากาศมันทำให้ภาพจำทับซ้อน
‘เจ็บ’
‘อือ’ เขาตอบกลับมาสั้นๆ แต่กลับจับศีรษะผมซุกบ่า จูบหน้าผากแล้วลูบผมแทนการปลอบโยน
เหมือนตอนนี้
ที่เขาจูบผม จูบติดรสบุหรี่กลิ่นคุ้น ยิ่งทำให้นึกถึงเข้าไปกันใหญ่ ความคล้ายจนเป็นอันตรายต่อความคิดถึง
“อื้อ! มันเร็วเกินไป!”
“เธอ...”
ตัวผมสั่น สั่นคลอนไปทั้งรถและอัตราการเต้นของหัวใจ
ทั้งที่คิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้
จนสุดท้าย...
“อึก! อื้อ”
“...”
ทุกอย่างหยุดเมื่อหยาดอารมณ์ถูกปลดปล่อย ผมซุกหน้าเข้าที่กลุ่มผมนุ่ม ขณะคนตัวสูงหอบหายใจแล้วแนบจูบที่ลำคอ
เจ้าของตักแกร่งไล้ริมฝีปากเบาๆ ไปพร้อมกับวนปลายนิ้วที่แผ่นหลัง ไม่ได้ตั้งใจปลุกเร้าแต่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
ผมผละออกมามองหน้าเขาเมื่อควบคุมจังหวะการหายใจให้กลับมาอยู่ในระดับปกติได้
เหลือเพียงหัวใจที่ยังเต้นเร็ว และเร็วขึ้นกว่าครั้งไหนๆ
“ไง” เพราะเขาทักทายเมื่อผมสร่าง จนเห็นภาพต่างๆ ชัดขึ้นรวมถึงคนตรงหน้า
“...”
“หน้าเหมือนแฟนเก่าด้วยไหมล่ะ”
——————
#สักจะรัก
(อย่าปล่อยให้พ้มหวีดอยู่คนเดียว!)
เรื่องอารายอ่าาาาา
ตอบลบ